Czy Twoje doświadczanie emocji bardziej przypomina emocjonalną kolejkę górską pełną wzniesień, spadków i zawirowań? Odczuwasz je jako silne, trudne do opanowania i zmiany? Może masz wrażenie, że częściej (niż wielu innych ludzi) odczuwasz emocje jako będące poza kontrolą, przytłaczające i bolesne? Jeśli te opisy brzmią znajomo, możesz mieć do czynienia z dysregulacją emocji.

Regulacja, a dysregulacja emocji

Żeby wyjaśnić, czym jest dysregulacja emocji, warto zacząć od samego pojęcia ich regulowania. Jest to wszystko, co robisz, aby wpłynąć na swój aktualny stan emocjonalny – aby obniżyć, nasilić lub zmienić odczuwane przez ciebie emocje. Część procesów regulowania emocji dzieje się poza naszą świadomą kontrolą.

Emocje są wszechobecne, nierozerwalnie związane z naszymi myślami i zachowaniami. To wzruszenia podczas oglądania filmu, radość i śmiech na spotkaniu z przyjaciółmi, jak i rozpierająca od środka siła złości, paraliżujący lęk przed wizytą u dentysty albo dojmujący smutek po utracie bliskiej osoby.
I choć nie zawsze je zauważamy, one są z nami cały czas.

Naturalne jest rozpraszanie się emocji, zmniejszanie ich nasilenia lub ich zmiana wraz z biegiem czasu, pod wpływem zdarzeń wewnętrznych (np. tego, co myślimy, co czujemy w ciele) albo zewnętrznych (tego, co się dzieje w naszym otoczeniu). 

Niektóre czynności regulujące emocje wykonujemy automatycznie, nie skupiając na nich naszej uwagi. Pozostała część wymaga od nas świadomego wyboru i działania, co niekiedy potrafi być wyczerpujące. Szczególnie w przypadku doświadczania dysregulacji emocji.

Po czym rozpoznać dysregulację emocji?

Z dysregulacją mamy do czynienia, kiedy wpływanie na doświadczanie emocji w powyższy sposób staje się utrudnione lub wręcz niemożliwe. Do dysregulacji może dochodzić także wtedy, kiedy osoba o temperamentalnie wysokiej wrażliwości emocjonalnej doświadcza emocji intensywnie, u której emocje zalegają na dłużej niż u innych. Często taka osoba może nie umieć sobie z nimi radzić. 

Możesz to sobie wyobrazić jako możliwość bycia wyprowadzonym z emocjonalnej równowagi nawet przez drobiazg, na przykład jak to, że ktoś potrącił twój kubek z kawą i w efekcie trochę wylało się na stół. Kiedy ktoś inny szybko zapomni o ulanej kawie – osoba z dysregulacją emocji jeszcze długo może to przeżywać.

Ryzyko depersonalizacji i derealizacji

Dysregulacja emocji może się kojarzyć głównie z niemożnością regulowania intensywnych stanów emocjonalnych. Niemniej jednak może przejawiać się również wtedy, gdy emocje są silnie stłumione, doprowadzając do emocjonalnego odrętwienia. Dysregulacja emocji może prowadzić do wystąpienia dwóch rodzajów dysocjacji:

a) depersonalizacji – kiedy to osoba ma wrażenie obcości własnego ciała
b) derealizacji – kiedy świat wydaje się dziwny i nierzeczywisty, jak oglądany przez szybę, jak film.

Te stany również są źródłem cierpienia i często wyzwalają potrzebę szybkiego poradzenia sobie z nim.

Pułapki dysregulacji emocji

Dysregulacja emocji może się zatem wydawać pułapką bez wyjścia. Sama w sobie jest problemem, z którym osoba stara się sobie radzić (często najlepiej jak potrafi w danej chwili), a z drugiej strony powoduje pojawienie się dodatkowych trudności, np. zachowań impulsywnych.

Są to często szkodliwe lub wręcz niebezpieczne zachowania, które na krótką metę mogą osobie z dysregulacją emocji pomóc rozładować napięcie czyli “wyregulować się”, a w dłuższej perspektywie mogą prowadzić do poważnych problemów.

Najczęściej opłakane skutki…

Dysregulacja emocji może wpływać na życie człowieka na bardzo wielu płaszczyznach. Bez odpowiednich zdolności regulowania emocji i impulsów trudno jest budować i utrzymywać satysfakcjonujące, stabilne relacje z innymi ludźmi. Często mogą one przebiegać w sposób burzliwy, z licznymi wzlotami i upadkami, powodując pojawianie się problemów w relacjach, łącznie z ich zrywaniem. 

Za tym często idzie lęk przed odrzuceniem, którego osoby z trudnościami w regulacji emocji doświadczają niejednokrotnie w różnych relacjach.

Dysregulacja emocji powoduje lęk przed ich doświadczaniem

Problemy w regulowaniu emocji same w sobie mogą powodować lęk przed ich doświadczaniem. Nie mając zaufania do swoich reakcji emocjonalnych ludzie mogą podejmować próby unikania emocji, odcinania się od nich, a nawet krytykowania się za zupełnie naturalne, choć rozregulowane doświadczenie.

Unikanie emocji z powodu lęku przed dysregulacją także może skutkować zachowaniami szkodliwymi, które paradoksalnie mogą zwiększyć podatność na przeżywanie silnych emocji. Takim przykładem jest picie alkoholu, który z jednej strony ma działanie uspokajające, a z drugiej strony odhamowujące, prowadzące do eskalacji emocji.

Jak postrzegasz siebie na co dzień?

Obserwacja i regulacja emocji to ważny składnik tworzenia obrazu siebie, swojego “Ja”. To, że łatwo porusza cię muzyka, wolisz spokojny dzień z książką niż ekstremalne biegi albo irytują cię inni kierowcy na drodze – to i wiele innych cech, to co lubisz, a czego nie, jak reagujesz (też emocjonalnie) sprawia, że kształtuje się twoja tożsamość.

Tożsamość jest stosunkowo stała, co sprawia, że jesteśmy przewidywalni dla siebie i innych. Natomiast jeśli emocje, jakich doświadczasz, są nieprzewidywalne, zmienne i poza kontrolą, to w efekcie także poczucie tożsamości może być niestabilne.

Wracając do przykładów powyżej: wcześniej lubiana muzyka może niespodziewanie zacząć irytować, jednego tygodnia ideałem weekendowego odpoczynku jest książka, a w kolejnym tygodniu uznajesz książkę za nudną i wybierasz się na bieg przez błoto i przeszkody. Chaos i ciągłe zamieszanie w tej sferze może sprawić, że w końcu sam/-a możesz nie wiedzieć jaki/-a jesteś naprawdę.

Dysregulacja emocji potrafi rozregulować życie

Dysregulacja emocji potrafi sprawić, że doświadczenia emocjonalne są trudne, często niemalże nie do opanowania. Powoduje problemy znacznie wykraczające poza sferę emocji i wywołuje cierpienie osób nią dotkniętych oraz ich bliskich. Osoby te próbują sobie radzić jak potrafią aby poprawić swój stan, niejednokrotnie w sposób pomocny na tu i teraz, ale pełen negatywnych konsekwencji w dłuższej perspektywie.

Bibliografia:

• Linehan, M. (2010). Zaburzenie osobowości z pogranicza. Terapia poznawczo-behawioralna, Kraków: WUJ
• Popiel, A., Pragłowska, E. (2008). Psychoterapia poznawczo – behawioralna, teoria i praktyka, Warszawa: Wydawnictwo PARADYGMAT
• Kryteria diagnostyczne z DSM-5, desk reference (2017), Wrocław: Edra Urban & Partner